Nga George Will
Vdekja e bin Ladenit u lajmërua nga Presidenti më 1 maj, një datë që dikur kishte një domethënie të përbotshme në kalendarin revolucionar të komunizmit, i cili ishte shqetësimi kryesor i sigurisë kombëtare të Amerikës, para se ky shqetësim të bëhej terrorizmi islamik.
Barack Obama, në fjalimin e tij me intonacion perfekt, informoi kombin se bin Ladeni është po aq i vdekur sa komunizmi-harroji regjimet kufoma të Kubës dhe Koresë së veriut-dhe theksoi me të drejtë se “kjo është arritja më domethënëse deri më sot” kundër al Kaedas, por se kjo “nuk shënon fundin e përpjekjes sonë për ta mundur atë entitet amorf”. Ndoshta Amerika mund ta përdorë këtë rast për të marrë frymë thellë dhe për të nxjerrë ca konkluzione të rëndësishme. Shumë fakte të rëndësishme, rreth gjurmimit të vrasësit më të frytshëm të terrorizmit në strehën e tij-çfarë strehe: jo një shpellë e humbur, por një vilë qytetëse-duhet të mbesin të mbuluar me mister, të paktën për tani. Por një hamendësim duket i arsyeshëm: bin Laden u vra nga informacione të shërbimeve inteligjente, që më shumë i ngjajnë një pune të shkëlqyer policore se një operacioni ushtarak.
Sigurisht në vende aq të dhunshme, si Afganistani e Pakistani, linja mes operacioneve ushtarake dhe punës policore është e mjegullt dhe mbledhja e informacione ushtarake nuk mund të shkoqitet. Megjithatë, gjurma e stërmadhe ushtarake në Afganistan, ngjitur me vendndodhjen e bin Ladenit në Pakistan, duket shumë e pabarabartë në prag të eliminimit të tij nga një grup i vogël ekspertësh.
Jim Lacey i Marine Corps War College vëren se Gjenerali David Petraeus ka thënë se ka të paktën 100 luftëtarë të al Kaedas në Afganistan. “A e ka bërë kush llogarinë?” pyet Lacey. Janë të paktën, thotë ai, 140 mijë ushtarë të koalicionit në Afganistan, ose 1400 për çdo luftëtar të al Kaedas. Kostoja për çdo ushtar është 1 milion dollarë në vit; pra 140 miliardë për çdo luftëtar të al Kaedas. “Në çfarë universi i gjejmë këta strategjistë, për të cilët kjo ka kuptim?’
Ka më shumë te al Kaeda sesa bin Ladeni dhe kërcënimi i terrorizmit ka shumë më tepër tentakula sesa al Kaeda dhe partnerët e saj. Kështuqë, lufta e gjatë duhet të vazhdojë. Por ndoshta një ligjërim i tillë, po na e merr mendjen, sepse në thelb kjo nuk është luftë.
Gjatë fushatës presidenciale të vitit 2004, John Kerry mori shumë kritika për bindjen e tij se (siç u shpreh në një debat më 29 janar në South Carolina) se megjithëse lufta kundër terrorizmit do të jetë “me raste ushtarake”, ajo është “kryesisht një operacion i shërbimeve sekrete dhe forcave të rendit, që kërkon bashkëpunim në të gjithë botën”. Kerry, i cituar nga New York Times Magazine më 10 tetor mendonte se: shumë nga taktikat që gjunjëzojnë baronët e drogës, përfshirë bashkëpunimin e qeverive në ndarjen e informacioneve, patrullimet kufitare dhe detyrimi i bankave për të identifikuar klientët e dyshimtë, gjithashtu mund të jenë disa nga mjetet më të dobishme në luftën kundër terrorizmit. E vërtet asokohe; e vërtet edhe tani.
Edhe njëherë: është fakt se dallimi ndërmjet ushtrisë dhe forcave të rendit nuk është një linjë e qartë. Por nuk është as krejt e mjegullt. Dhe sa më shumë mendojmë në terma ushtarake, aq më shumë u jepemi aventurave si ajo në Libi.
Atje, politika jonë-nëse ajo që duket si improvizim orë pas ore mund të denjohet e të quhet politika-filloi me një zonë ndalim fluturimi për të mbrojtur civilët nga dhuna e pakuptimtë. Shtatë javë më vonë, politika jonë ka të bëjë me rrëzimin e qeverisë me anë të vrasjeve në distancë dhe të intensifikojë një luftë civile në atë shoqëri tribale në emër të humanitarizmit. Ajo çfarë e bën gjithë këtë sureale është se po kryhet nga NATO.
Zbërtheje akronimin: Organizata e Paktit të Atlantikut të Veriut. NATO u krijua në vitin 1949 për të mbrojtur Europën perëndimore nga Ushtria e Kuqe. Qëllimi i saj ishte sipas formulimit të famshëm të Lordit Ismay “për të mbajtur rusët jashtë, amerikanët brenda dhe gjermanët poshtë”. NATO e cila shumë kohë më parë do të kishte shpalosur sloganin “mision i përfunduar” është bërë tani një instrument i aksioneve konfuze.
"Washington Post"
